Durf jij terug te kijken?

terug te kijken

Nadat een hulptraject aan een gezin is afgesloten, gaat het in de ogen van de kinderen helaas niet altijd beter. Of misschien wel voor korte duur, maar niet zelden vallen gezinnen later weer terug in problemen. Hoe ernstiger de situatie, hoe moeilijker het blijkt om deze blijvend te verbeteren.

Uitgespeeld!

Splitting

Ken je dat, dat je met hart en ziel werkt voor het verbeteren van de veiligheid van een kind en dat de professionals van die andere organisatie maar niet meewerken? Of dat er onenigheid is in je team over hoe je het kind het beste kunt helpen? Dat er boosheid en onderling wantrouwen heerst?

Terugkoppeling aan ouders

Nadat je een kind hebt gesproken over problemen thuis, is het vaak zo dat je die, al dan niet samen met het kind, ook weer met de ouders bespreekt. Vaak vinden kinderen dit spannend of willen ze het zelfs helemaal niet.

Als je het kind maar één keer spreekt

één keer

Sommige professionals spreken een kind maar één keer. Wanneer er zorgen zijn om de veiligheid kan dat voelen als een extra ‘handicap’: hoe bouw je in één gesprek voldoende vertrouwen op om tot de kern te komen? Hoe leg je een kind uit wat je gaat doen met wat hij heeft verteld, zonder dat hij het idee krijgt dat hij alleen maar meer ellende veroorzaakt? Wat kun je toezeggen over het vervolg? En wat doe je als een kind niets loslaat?

Hoe sluit je een gesprek zorgvuldig af?

nb 49 hoe sluit je een gesprek zorgvuldig af

Tijdens een gesprek met een kind over onveiligheid in zijn thuissituatie, ben je als professional vaak op verschillende lagen tegelijkertijd bezig. Om te beginnen wil je echt luisteren naar het verhaal van het kind en wil je ervoor zorgen dat het kind zich zoveel mogelijk op zijn gemak voelt tijdens het gesprek. Tegelijkertijd ben je bezig met het verzamelen van informatie en het uitleggen van ingewikkelde zaken. Ook ben je misschien bezig met of en zoja: hoe je de informatie van het kind het beste kunt overbrengen aan de ouders en andere betrokkenen.

Cultuursensitief communiceren

Cultuursensitief communiceren

Hoe ga je in gesprek met een kind met een andere culturele achtergrond? In zulke gezinnen is het toch veel normaler om kinderen te slaan? Dan hebben deze kinderen er misschien ook niet zo’n last van? Zomaar wat vragen die ik weleens krijg.

Als het anders loopt

Stel je voor: een kind heeft je zojuist verteld over ernstig geweld bij hem thuis. Hij is bang voor wat er gaat gebeuren nu jij dit weet. Je vertelt het kind dat je gaat overleggen met mensen die daar verstand van hebben en je belooft dat er niets zal gebeuren zonder dat je dat eerst met het kind bespreekt. En ineens gaat alles heel snel: zonder dat jij de kans hebt om het kind nog te spreken, volgt er een spoeduithuisplaatsing. Wanneer je het kind daarna weer ziet, wil hij je niet spreken…

Hoe vaak bied jij écht een luisterend oor?

Luisterend oor

Gesprekken met kinderen over hun onveilige thuissituatie kunnen verschillende functies hebben. Vaak heb je als professional bijvoorbeeld de taak om signalen te verhelderen. Ook kun je de taak hebben om in de gaten te houden hoe het ervoor staat met de veiligheid in het gezin. In zo’n geval verlopen gesprekken vaak heel doelgericht.

Als rompslomp je afhoudt van waar het om gaat

rompslomp

Wanneer je werkt met gezinnen met veel problemen, kun je terechtkomen in een wirwar van betrokken hulpverleners, regels, belangen en emoties. De relatief recente decentralisatie en bezuinigingen zorgen soms voor (extra) onduidelijkheid in rol- en taakverdeling en verschillen tussen gemeentes.

Ben jij te vertrouwen?

vertrouwen

Kinderen die opgroeien in onveiligheid, hebben vaak moeite om volwassenen te vertrouwen. Als professional heb je de kans om te laten zien dat er ook mensen zijn die wél zorgvuldig met je omgaan. Die positieve ervaringen zijn ongelooflijk belangrijk voor een kind voor wie dat niet vanzelfsprekend is.

Heb je het al gevraagd?

‘Hoewel ik weet dat er in dit gezin veel problemen zijn, merk ik nooit iets aan dit kind. Maar echt weten hoe het met haar gaat, doe ik niet.’ ‘Zijn moeder is blij dat haar zoontje geen contact meer heeft met zijn vader, maar ik heb eigenlijk geen idee wat hij er zelf van vindt.’ ‘Dat gesprek van vorige keer liep niet zo soepel, dus ik vraag me af of hij überhaupt nog met me wil praten’. ‘Ik wil eigenlijk gewoon mijn mening geven, maar ik weet niet of ze daarop zit te wachten’…

In gesprek met een kind bij Kindermishandeling door Falsificatie (PCF/ Münchhausen by Proxy)

In het afgelopen jaar heb ik als spreker meegewerkt aan 3 edities van een symposium over PCF (Pediatric Condition Falsification, ook wel bekend als Münchhausen by Proxy). Een relatief zeldzame maar zeer ernstige vorm van kindermishandeling, waarbij een ouder ziekte bij het kind verzint, veroorzaakt of erger maakt. Tijdens mijn trainingen kreeg ik er doorgaans nauwelijks vragen over. Dat is in het afgelopen jaar veranderd.