Wanneer je je zorgen maakt om een kind, is het niet altijd gemakkelijk om daarover het gesprek aan te gaan. Zeker als het kind niet uit zichzelf naar je toekomt, vraag je je misschien af of het dan wel zit te wachten op een gesprek met jou.
Soms weet je nog niet precies wat het is dat zorgt voor jouw niet-pluisgevoel. Je wacht en wacht, in de hoop dat je steeds zekerder weet wat er aan de hand is. Maar hoe meer je wacht, kijkt en ‘speurt’, hoe meer ook je dilemma’s toenemen. Wat als ik het kind alleen maar méér belast? Wat als ik de ouders tegen me in het harnas jaag? Moeten we niet eerst precies weten wat we gaan doen als er inderdaad sprake blijkt van kindermishandeling? Of, als er al hulp is: moeten we die dan niet gewoon intensiveren of bijstellen?
Tijd voor tips om uit de vicieuze cirkel te komen waar je je in bevindt:
- Maak jouw drempels concreet. Wat zorgt ervoor dat je terughoudend bent om het gesprek aan te gaan? Welke twijfels en dilemma’s spelen mee?
- Deel je drempels met een collega. Blijf er niet alléén mee rondlopen. Laat jouw collega luisteren en je bevragen voordat hij zíjn visie geeft of meteen gaat nadenken over de juiste aanpak.
- Bedenk samen de eerstvolgende concrete stap. Formuleer bijvoorbeeld samen een openingszin voor een gesprek of een zin waarin je uitlegt aan het kind waarom je even met ‘m wil praten.
- Vraag gewoon alvast eens hoe het gaat. Echt, zo simpel kan het zijn. Toon interesse in het kind en vraag door op wat hij vertelt.
- Evalueer en bepaal de volgende stap. Om ervoor te zorgen dat je niet vastloopt, bedenk je na elke stap gewoon weer de eerstvolgende. Je hoeft niet de hele route al te kennen. Vertrouw erop dat je er stap voor stap wel komt.
Allerlei drempels kunnen ervoor zorgen dat je een gesprek uitstelt. Intussen duurt de situatie voort en heb je het kind daardoor nog steeds niet gesproken. Van kinderen en jongeren horen we dat ze zich vaak niet gezien, gehoord en betrokken voelen bij alles wat er gebeurt. Help jezelf dus de drempel over om juist wel in gesprek te gaan.
